. MATTHEW [DAMIAN] MCCAIN .

Onderwerp: . MATTHEW [DAMIAN] MCCAIN . zo sep 04, 2011 4:00 am

✖ They just told me to smile ✖
✖ So that nobody would ever notice ✖

NAAM: Matthew [Damian]
BETEKENIS: Geschenk van God [Engels]
ACHTERNAAM: McCain
LEEFTIJD: 17 Jaar
GEBOORTEPLAATS: Wales [Groot-Brittannië]
JAAR: 5
GEAARDHEID: Hetero
SEIZOEN GEBOREN: Winter

. APPEARANCE

BOUW:
De jongen is slank, tenger kun je hem ook niet echt noemen. Gespierd is ook een omschrijving die je niet snel kunt gebruiken bij hem. Hij is een klein beetje aan de kleine kant vergeleken met andere jongens [1.78]. Maar erg vindt hij dat toch niet; de mensen om hem heen kunnen hem toch niets schelen.
KLEDINGSTIJL:
Hij draagt altijd wat hij zelf wil, ondanks het protest van de mensen om hem heen. Meestal bestaat dit uit een spijkerbroek, Vans, een shirt met een willekeurige print erop en een vest. Soms maakt hij wel eens een uitzondering; als het echt moet. Maar normaal gesproken is dat zijn standaard.
HAARKLEUR: Zwart [In de zon heeft het een bruine gloed]
OOGKLEUR: Blauw / Groen
HUIDSKLEUR: Blank

. HISTORY

Voor zover Matthew zich kan herinneren stond hij altijd op de tweede plaats, in de eerste etappe van zijn leven. Zijn jongere zusje, Stacy, stond altijd bovenaan. In de ogen van zijn ouders was zij perfect, en kon hij niets goed doen. Een paar wanhopige pogingen om ervoor te zorgen dat ze hem in een ander licht zouden zien lieten blijken dat dit meer dan onmogelijk was. Dus hield hij ermee op; hoefde die ouderlijke liefde niet.
Echter begon de ware hel pas echt toen Stacy verongelukte en dit niet overleefde – ze zat op de fiets en werd aangereden door een truck. Eerst was het gewoon stil in huis, maar al snel genoeg knapte er iets in zijn vader. De vent beschuldigde hem, en zijn moeder, ervan dat Stacy er niet meer was. Hij begon te drinken, ze te mishandelen en noem maar op. Zijn moeder zag hem nu echter wel in een ander licht, maar of hij dat nog kon waarderen was een ander verhaal. Ze zei iedere keer die bewuste zin: ‘Gewoon blijven lachen lieverd. Dat is beter, want dan zien ze het niet.’
Hij hield zich enkele jaren eraan, maar al snel werden de blauwen plekken en wonden te erg om die nog te verbergen met een lieve glimlach. Toen zijn school erachter kwam hebben ze hem uit huis gezet, en wat er van zijn moeder en vader is geworden weet hij niet. Niet dat hij het wilt weten. Hij is in een weeshuis gezet. Maar al snel bleek dat er iets mis met hem was. Hij zei niets, helemaal niets. Niet eens één woord. Uiteindelijk hebben ze besloten hem therapie te geven, niet dat dat veel hielp in het begin.
Pas na een half jaar lukte het de psychologe om hem wat te laten zeggen. Maar de woorden die hij zei… Nou, het was niet echt goed. Laten we het daarop houden. Maar men was al blij zat dat hij überhaupt wat zei. Hij boekte daarna ook wel vooruitgang, maar tergend langzaam. En de conclusie werd al snel getrokken dat niemand hem ooit zou willen adopteren. Tot de psychologe er zelf mee kwam dat ze hem wel wou adopteren, zij kende hem beter dan wie dan ook. Nadat iedereen ermee akkoord was gegaan, behalve Matthew zelf; maar die had geen inbreng erin: mocht hij naar zijn nieuwe thuis. Over de grens, naar Engeland.
Zijn pleegmoeder, Cynthia, was zelf een ruiter. Ze nam hem een keertje mee naar de manege waar ze reed, liet hem haar eigen paard zien. Ondanks dat hij er helemaal niet uitzag om ook maar van één dier te houden, was hij meteen verkocht. Hij hield van de dieren, en was er maar met moeite weg bij te houden. Dus veranderde Cynthia van behandeling; ze voegde haar paard eraan toe.
Al snel bleek dat de jongen talent had, zonder het door te hebben weliswaar. Ondanks het feit dat hij nog niet helemaal hersteld was, besloot ze hem toch naar de bekende school te sturen voor dressuur. Ze was ervan overtuigd dat hij het zelf wel aankon. Hij protesteerde, wou de paarden waar hij van hield, en zijn pleegmoeder die hij had leren waarderen, niet achterlaten. Maar uiteindelijk accepteerde hij het toch; ging maar naar de school. De auditie was echter wel een probleem; hij kon er niet tegen dat hij aandacht kreeg. Van mensen nog wel. Uiteindelijk passeerde hij nog net, had geluk gehad.
Er is geen twijfel over mogelijk dat hij wel goed kan rijden, maar dat kan hij alleen als er niemand is. Het zou dan ook niet vreemd zijn als hij spontaan van zijn paard afvalt als hij merkt dat er iemand naar hem kijkt. Hij is het niet gewend, dat mensen naar hem kijken; en vind het daarom niet leuk. De enige waarvan hij het is gewend is zijn pleegmoeder, en de paarden.

. PAARD

NAAM: Vixen [Feeks]
OUDERS: Autumn x Secret
RAS: Trakehner
VACHTKLEUR: Donkerbruin / Lichtbruin / Zwart / Wit
BOUW:
Vixen is een gespierde merrie, en dat is vooral te zien in haar voorhand. Ze zou ook geknipt zijn voor het springen. Maar vanwege haar ras en de achtergronden van haar ouders wil men haar toch dressuur laten doen. Ze valt wel op aangezien ze groter is dan de doorsnee Trakehner [1.73].
EXTRA:
Vixen mag niemand, door de behandeling van haar vorige en eerste eigenaar. Deze dwong haar letterlijk tot alles. Hij sloeg haar, trapte haar en mishandelde haar gewoon. Dit heeft zo’n impact op haar gehad dat haar natuurlijke gedrag is veranderd; ze is bang voor mensen en vermijd ze. Ze is ook niet al te sociaal ingesteld tegenover andere paarden. Ze zal alleen een beetje aardig zijn tegenover mensen en paarden die ze goed kent.
FOTO: Klikje!

Onderwerp: Re: . MATTHEW [DAMIAN] MCCAIN . zo sep 04, 2011 4:24 am

Goedgekeurd.