It's getting pretty annoying.

Met sloffende passen baande de jongen zich een weg naar het hek. De zonnestralen waren nog te zwak om echt dingen warm te maken, dus de dauw druppels bleven nog gezellig op de grassprietjes zitten. En ook op de gevallen bladeren, eigenlijk op alles. Een eenzame weide strekte zich uit, omgeven door de anderen; die werden gescheiden door de hekken. Maar in de andere weides waren paarden, die rustig graasden van het gras. Hun adem vormde warme wolkjes in de lucht, toonde de tempratuur aan. Ook die van de jongen toonde aan dat het koud moest zijn, maar hij probeerde zich meer te verstoppen in sjaal – althans zo leek het. Niets was minder waar; hij probeerde zich ook te verstoppen. Hij wou niet gezien worden; het was nog hartstikke vroeg, en hij zou hier eigenlijk niet moeten zijn. Maar hij hield ook niet echt van de koude, maar daar raak je aangewend.
Zwijgend staarde hij over de weide uit, vestigde zijn blik uiteindelijk op het halster in zijn hand. Hij wreef over een van de riempjes met zijn duim, leek een beetje afwezig. Hij sloot zijn ogen, slaakte een diepe zucht. Het was duidelijk dat hij niet blij was, leek eerder geërgerd. Hoewel er niet echt iets was om zich aan te ergeren. Maar het lag verder weg. Zijn vorige vaste paard was weg; verkocht aan iemand anders. Waarom werden nou weer alle personen en paarden die hij liefhad uit zijn leven gerukt? Ja, gerukt. Want hij had niet de tijd gekregen om afscheid te nemen. Hetzelfde gold voor het paard van zijn pleegmoeder. Van zijn pleegmoeder had hij wel afscheid kunnen nemen, maar of dat hem nou wat uitmaakte… Hij kon nog steeds niet zeggen dat hij van haar hield, of ja; hij meende het niet. Maar ze werd er blij van, dus ja. Dan maar liegen.
En van al de paarden had hij ook uitgerekend haar moeten krijgen: Vixen. Haar naam vertelde eigenlijk wel genoeg, maar hij had het eerst niet willen geloven. Vrienden had hij hier niet echt; dus zocht hij altijd het paard op dat hij moest verzorgen enzovoort. Maar deze merrie haatte hem, zonder hem te kennen. Ja, haar geschiedenis was erg. Maar die van hem was ook geen pretje. En dan had hij het ook nog eens getroffen dat haar vorige eigenaar een man was. En wat was hij? Een jongen. Perfecte combinatie dus.
Hij klom over het hek, liep in een rechte lijn – zonder naar de andere paarden te kijken – door de weide. Ze was apart gezet omdat ze alweer naar een ander had uitgehaald, gisteren dan. Maar altijd het zekere voor het onzekere nemen, vooral met paarden zoals haar. Hij hoorde de merrie al in de verte briezen. Hij bleef staan, keek naar hoe ze met een van haar voorbenen op de grond stapte en hem met de oren in de nek aankeek. Hij had de directe aanpak al eens geprobeerd, en hij had haar wel te pakken gekregen… Maar hij wou het niet zo doen; hij wou dat ze normaal met elkaar konden omgaan. Ze zou de enige zijn die hij hier zou hebben. Hij zette langzaam een stap, bleef toen stilstaan. Geduld was het enige wat zou werken, daarvan was hij overtuigd. En natuurlijk een beetje techniek, maar vooral geduld.
Een heleboel kleine stappen verder wist hij eindelijk voor het paard uit te komen. Deze had haar hoofd omhoog, keek hem grote ogen aan. Ze had nog steeds haar oren plat in haar nek, maar ze rende niet weg en haalde ook niet uit. Ze wist wel al dat uithalen niet zou helpen bij hem; zijn reflex was te snel. Hij reikte een hand naar haar uit, vlakke hand. Zijn ogen lichten op toen ze haar snoet liet zakken; hem wou besnuffelen, kijken of hij iets interessants had in die hand. Maar ineens rende ze weg. Zijn ogen werden groot, zette een stap naar achter – waarom wist hijzelf ook niet. Waarom rende ze weg? Hij was zo ver gekomen deze keer en dan rende ze weg… Maar waar -
Met een ruk draaide hij zich om, zocht ergens naar. Met zijn ogen tot spleetjes geknepen spotte hij het gestalte in de verte. De schuld van die persoon was het. Dit was misschien zijn enige kans geweest bij Vixen, en die was nu verpest. Hij klemde zijn kaken op elkaar. Nu had hij al helemaal geen behoefte meer aan een praatje met een vreemde. Niet dat hij dat ooit zou hebben; zo sociaal was hij nou ook weer niet ingesteld. Hij klemde zijn hand om het halster, kneep zo hard dat zijn knokkels wit kleurden. Waarom overkwam hem dit altijd?

* Open voor iedereen «3

Het was een koude ochtend, er waren niet veel mensen wakker. Ze was zelf nog maar eventjes wakker. De eerste dag dat ze hier zat, in deze rijschool. Ze was blij, blij dat ze hier naartoe mocht komen van haar ouders. Ze had in feite enkel toestemming gekregen van haar moeder. Haar vader, die moest niets van haar hebben. Zij moest ook niet echt iets van hem hebben. Ze werd geslagen door haar vader, nou ja, het was geen echte vader meer voor haar. Ze ging naar de stal van Sultan. Dat was het paard dat haar was toegewezen. Ze moest hem eventjes in de weide zetten van de directeur. Hij had nog niet veel beweging gehad deze tijden en moest dus eventjes los gegooid worden. Ze wist dat er nog andere paarden in stonden maar hij moest apart staan. Dus ze ging eerst eventjes kijken waar er een weide vrij was. Ze moest ook kijken of er iemand bezig was met het halen van zijn/haar paard. Anders moest ze even wachten want anders werd zijn/haar paard misschien onrustig. Ze ging stilletjes kijken naar de weide waar ze in de verte een persoon zag staan waar hij zijn paard moest halen. Ze bleef staan toen ze zag dat het paard nogal chagrijnig aan het kijken was naar het gestalte. Ze hoopte dat het paard haar niet gemerkt had. Blijkbaar niet toen ze zag dat ze naar de persoon toe ging. Olivia deed een stapje naar voren en keek niet goed uit, ze trapte op een takje. Het paard liep snel weg. Ze mompelde ;' Shit, weeral iets voor iemand verknald!'. Ze kon ook nooit iets goed doen. Ze zag dat de persoon naar haar keek ze keek eventjes terug maar zag al snel dat het niet zo goed was. Ze zuchtte diep en ging er maar eventjes naartoe. Ze keek beschaamd naar de grond. Ze was altijd al verlegen maar ze was nog verlegen voor jongens, natuurlijk omdat haar vader haar sloeg bij elk ding dat ze zei. Ze ging niet in de wei, ze had al veel dingen fout gedaan. Ze keek niet recht in zijn ogen, de hele tijd naar de grond gericht. Ze deed haar lange mouwen nog maar naar beneden om de blauwe plekken te verbergen. Enkel de schrammetjes op haar gezicht kon ze niet verbergen. Zeker niet met make-up, dan ging het wondje meer irriteren en misschien ontsteken. 'Het... het spijt me' Zei ze voorzichtig, bang om iets verkeerd te doen. 'Ik wou echt niet je paard wegjagen, het was niet de bedoeling , ik ben erg onhandig en ik probeerde nog zo stil mogelijk te doen maar toen trapte ik op zo'n takje en dat krakte in twee en toen zag ik je paard weglopen en......' Ze moest eventjes terug adem nemen. Ze ratelde maar door met verontschuldigingen omdat ze bang was dat hij kwaad op haar was. Ze keek naar hem en dan naar het paard. Haar blauwe ogen keken elke beweging na van het paard. Deze had erg mooie gangen.

[flut]

Hij keek toe hoe het paard elegant weg draafde, en al snel overschakelde naar de galop. De glim van ontzag in zijn ogen viel niet te missen. Dan had je ook nog niet van verlangen, maar die was wat moeilijker om te vinden. Haar spieren zo krachtig, rimpelden bij iedere sprong; zorgden ervoor dat ze grote sprongen kon maken. Hij wou haar zo graag goed kunnen berijden, ze was een pracht dier. Maar het lukte hem maar niet om een normale omgang met haar te krijgen, en dat was toch ook best belangrijk. Als je eenmaal op haar zat ging het wel; mits je wist wat je moest doen. En dat wist hij niet voor de volle honderd procent, dus het ging niet altijd even vlekkeloos. Soms vroeg hij zich af wat een paard zoals Vixen überhaupt deed op een school als deze. Maar als hij haar zag rennen in de weiden; dan zag je gewoon dat ze geknipt was voor het vak. Er was gewoon iets gebeurd vroeger waardoor ze nu zo is geworden, het blijft eeuwig zonde.
Zijn ogen volgden het gestalte, hadden het paard erbij ook al gespot. Kan zijn dat de merrie die had gezien, maar aan de bewegingen van de oren had hij de conclusie getrokken dat ze iets moest hebben gehoord; en daar bleef hij bij. Zijn gehoor was nou weer niet buitengewoon, maar dat van een paard wel. En als haar oren aangaven dat ze eerst wat hoorde voordat ze wat zag; dan vertrouwde hij daarop. Hoewel hij haar nog steeds niet in zijn geheel vertrouwde, hoewel hij wenste dat hij dat wel kon. Zou dingen een stuk gemakkelijk maken; dan zou hij hier nu niet hebben gestaan in dit koude weer. Maar hij moest weer zo eigenwijs zijn om alleen een vest aan te trekken, en een sjaal – maar een jas ging toch echt te ver. Wat kon hij soms toch weer dom zijn.
Het bleek al snel dat het om een meisje ging, vooral toen ze naar hem toe liep. Geweldig. Hij kreeg altijd zo’n naar gevoel als hij op mensen neer moest kijken; niet dat hij groot was. Maar de meeste meisjes waren toch wel kleiner dan hem. Maar echt op haar neerkijken hoefde hij niet, aangezien ze op een afstand bleef. Onvoorstelbaar dat dat zo’n opluchting kon geven. Ze trok haar mouwen naar beneden, had het vast ook koud. Misschien was ze hier wel met tegenzin; moest ze het paard verplicht buiten zetten rond een uur als dit. Hij was vrijwillig gegaan, maar vond het alsnog niet leuk. Dat je iets deed uit vrije wil, hoefde nog niet te betekenen dat je het gelijk super vond.
Ja, hij zag het wel. Ze zei iets… Maar hij stond weer lekker midden in een wei en zij aan het hek; alsof ze bang was dat hij haar iets zou doen als ze zich binnen de hekken bevond. En aan haar houding te zien, die liet zien dat ze verlegen was, zou ze ook niet harder gaan praten. Dan moest hij wel naar haar toe lopen; anders ging hij haar zo dom aankijken, omdat hij haar niet verstond. Met tegenzin kwam hij in beweging, keek nog een keer naar de merrie – die wild met haar hoofd schudde en een paar nerveuse passen maakte. Nog steeds een meter van het hek verwijderd bleef hij staan.
Hij had nog een gedeelte van haar woorden meegekregen, genoeg om te weten waar ze het over had. Hij dacht eventjes na, keek langs haar. Het leek alsof hij geen woorden wist, maar eigenlijk wou hij niet iets stoms zeggen. Hij was al ietwat chagrijnig door dit hele gedoe, maar als hij nou weer kortaf tegen een meisje ging doen… Dat was ook zo gemeen. Hij wist precies hoe ze zich moest voelen; hoevaak had hij zich wel niet zo tegenover personen gedragen? ‘Keek je naar me?’ vroeg hij uiteindelijk, zijn stem een beetje hees. Hij wees met zijn blik naar het paard dat verderop stond. ‘Is die van jou? Of ja… Heb je die toegewezen gekregen?’ Hij had die eerste vraag niet moeten stellen, maar woorden kwamen altijd sneller over zijn lippen dan hij doorhad. En hij dacht nog wel zolang na over wat hij ging zeggen. Alles was ook altijd zo gecompliceerd.

* Nee hoor ~
Die van mij is pas flut x')
Hoop dat je er wat mee kunt.

Toen ze begon te ratelen kwam de jongen op haar afgestapt. Hij luisterde en vroeg daarna ;'‘Keek je naar me?’ . Olivia knikte twijfelend. Ze stond wel te kijken maar misschien vond hij het niet leuk dat ze aan het kijken was of zoiets. Hij had best een hese stem, tenminste dat vond zij. Hij wees naar Sultan die wat verder stond. 'Is die van jou?Of ja… Heb je die toegewezen gekregen?’. Olivia knikte. 'Ben blij met Sultan, hij is rustig en makkelijker uit de wei te halen dan de jouwe.'. Haar ogen werden opeens erg groot en dacht na over wat ze zojuist gezegd had. 'Dat bedoelde ik niet op een slechte manier hoor!'. Voegde ze er nogal zenuwachtig aan toe. Ze wou nooit iets verkeerd zeggen of doen. Ze wist dat dat niet ging maar ze leefde in angst bij haar thuis. Dus ze was ook bang bij andere mensen. Ze was benieuwd over zijn paard. 'Moet ze je niet ? Het paard bedoel ik.' Het leek alsof de merrie niets van hem moest hebben, of zou het komen door dat takje ? Ze ging in de wei en nam een suikerklontje. Ze stak haar hand uit en ging het eens een keertje proberen. De merrie deed niet echt iets ze dreigde enkel met vies kijken en doen alsof ze op je af zou komen lopen. Ze glimlachte warm en knielde. De merrie kwam niet echt af. Ze had het dus niet alleen met jongens, ze had het ongeveer met iedereen dan. Ze keek eventjes naar achteren en vroeg wat haar naam was. Vixen, speciale naam vond ze. Vixen was een mooi paard met erg veel talent. Als je eenmaal haar vertrouwen zou hebben dan dacht Olivia dat ze voor je in het vuur zou gaan. Pff, de merrie kwam niet en ze moest zelf Sultan gaan halen. Ze ging terug naar de jongen. 'Het is moeilijk om haar vertrouwen te winnen, dat is zeker.'Ze legde het suikerklontje in zijn hand. ' Hier, kan misschien wel van pas komen, by the way, ik ben Olivia.' Ze ging terug uit de weide. Het wondje op haar wang begon een beetje te irriteren door het stof.

Hij wendde zijn blik abrupt af nadat hij had gezien dat ze knikte, kreeg een verstikkend gevoel. Gingen we weer. Ze had naar hem gekeken, en daar kon hij niet tegen. Niemand mocht naar hem kijken, alleen de paarden en zijn pleegmoeder. Dat waren de uitzonderingen. Hij kon er niets aan doen dat hij er niet tegen kon, dat hij het niet wou. Kwam door zijn opvoeding, die hij tot zijn negende had moeten verdragen. Dan wordt het er erg goed ingestampt, zonder dat je er iets aan kon doen. Je was jong en had in de ogen van de volwassenen geen mening. Vooral in die van zijn ouders niet, hij was een niemand. En dat veranderde pas nadat ze eens goed wakker waren geschud.
Zijn ogen schoten voor een tel naar het meisje, net lang genoeg om op te vangen dat ze weer knikte. Ditmaal als antwoord op zijn andere vraag. Een uitleg volgde niet veel later. Hij knikte vaagjes, kon het niet helpen dat zijn mondhoeken naar onder zakten. Hij zou er een moord voor doen om Vixen tot een mak paardje om te toveren. Maar ze was echt in een woord te beschrijven; een heks. En dat was nog zacht uitgedrukt. Hij had al vaker gefrustreerd scheldwoorden gemompeld tegen het paard, niet dat dat veel hielp. Ze verstond hem toch niet. Maar zijn houding maakte wel veel duidelijk. Had hij ook wel door, daarom probeerde hij geduld op te bouwen. Hij kon best lang wachten, had er best veel voor over. Maar ook hij had een grens. En na een tijdje was het gewoon niet leuk meer.
‘Het geeft niet,’ mompelde hij zachtjes, ‘Sommigen zeggen dat ze gewoon teveel karakter heeft. Maar persoonlijk denk ik dat er toch iets anders achter zit.’ Hij had eigenlijk niet willen reageren op haar vraag, nog haar verontschuldiging. Maar als hij ging zwijgen leek het ook net alsof hij niet kon praten, of dat hij mentaal ziek was. Oké, stiekem was hij mentaal ook niet helemaal oké. Maar om te zeggen dat hij echt serieuze problemen had; dat kon niet meer. Hij was nu al ver genoeg om voor zichzelf te kunnen zorgen. Daar had hij Cynthia niet meer voor nodig, hoewel hij dat met grote tegenzin toegaf.
Hij knipperde met zijn ogen, keek om zich heen. Wacht… Waar was dat meisje gebleven? Hij draaide zich een kwartslag, zag haar naar Vixen toelopen. Door een soort van autisme hapte hij al gelijk één keer naar adem, vulde zijn longen met lucht zodat hij kon schreeuwen dat ze terug moest komen. Maar hij slikte zijn woorden in en perste zijn lippen op elkaar. ‘Vixen,’ was het enige wat hij met een heldere stem uitbracht, had een bepaalde toon erin; die hijzelf niet eens kon plaatsen. Hij kon niet iedere keer iedereen bij de merrie wegsleuren, dan zou ze er nooit aanwennen. En het feit accepteren dat niet iedereen het slechtste met haar voorhad. Hij zette een paar stappen naar achter, ging vervolgens op het hek zitten en keek toe. Vixen was minder bang voor vrouwen dan voor mannen, dus misschien zou ze al wat soepeler zijn met dit meisje. Maar toch zou het zijn eigen zelfvertrouwen omlaag halen, en er ook voor zorgen dat hij zich voor eeuwig zou schamen tegenover haar. Dus er was ook weer een gedeelte in hem dat hoopte dat het haar niet zou lukken, hoe onaardig dat ook was.
Hij slaakte een zucht, zag het deels al aankomen. Zelfs met snoepjes kon je haar niet zover krijgen om je te besnuffelen, hij had het ook al eens tevergeefs geprobeerd. Niet-wetende hoe hij haar aan moest kijken keek hij maar met een emotieloze uitdrukking. ‘Jammer genoeg wel ja. Ze is een pracht paard, daar is geen twijfel aan. Maar het zou vast wel meer dan een jaar kosten om ervoor te zorgen dat mij helemaal vertrouwd; laat staan andere mensen,’ stemde hij in met haar woorden. Hij keek haar met gefronste wenkbrauwen aan wanneer ze een suikerklontje in zijn hand duwde. Ze had toch al gezien dat het niet werkte? Nou, hij kon het wel mooi als beloning gebruiken als ze eens meewerkte.
‘Matthew,’ stelde hij zichzelf kortaf voor. Voor hij het doorhad liep hij achter haar aan, kon zichzelf wel voor zijn gezichtslaan om zijn actie. ‘Vind je het erg als ik met je mee ga?’ vroeg hij, had enige twijfel in zijn stem. ‘Als het eenmaal één keer misgaat bij Vixen, is het meestal niet zo’n slim idee om het gelijk weer te proberen. Ze wordt er alleen maar nerveuzer van, en ik heb haar net zover dat ze niet meer naar mij uithaalt. Ik wil het niet weer verslechteren,’ verklaarde hij. Zo, hoefde hij ook niet meer zo heel dom over te komen. Hij had toch niets meer te doen, en om nu weer terug naar bed te gaan… Dan zou hij ten eerste niet meer eruit komen, en hij voelde zich toch klaar wakker nu. Dus het zou niet echt handig zijn.

Hij stelde zich voor als Matthew. Olivia liep rustig weg. Tot haar verbazing ging hij mee met haar. Olivia vond het niet erg dat hij meeging. 'Nee hoor, maakt niets uit.' Antwoordde ze droogjes. Ze luisterde naar de uitleg van Matthew, moeilijk paard was die Vixen. Ze ging eventjes stil staan zodat ze naast hem liep en er niet meer voor liep. Ze voelde zich er dan niet zo goed bij om voor iemand anders te lopen. Het was nog altijd vroeg in de ochtend. 'Ik ga eventjes Sultan uit de weide halen.' Ze ging eerst een touw halen en ging daarna naar de weide van Sultan. Ze ging de weide in en riep zijn naam twee keer. Riep een paard keer 'kom,kom' en hij kwam rustig op haar af gestapt. Ze deed de draden open en Sultan volgde rustig in een trippelend tempo. Hij had dit altijd al gehad, kon er niets aan doen. Hij was gewoon altijd blij om naar zijn stal te gaan en te gaan eten. Ze ging naar zijn stal en liet hem erin gaan. Ze legde het touw ,voor hij de stal instormde, over zijn schoft zodat hij er zeker niet op zou trappen. Ze ging de stal binnen en deed het halster uit. Ze ging het halster weg hangen en ging terug naar Matthew. ' Zit je allang op de dressuurschool?' Vroeg ze uiteindelijk. Ze zat hier nu al best lang maar kon hier voor altijd zitten. Ze ging op een bankje zitten en wist niet meer iets te zeggen. Ze was verlegen tegenover jongens met haar vervelende verleden. Dat wou ze echt achter zich laten. Het was herfst, de blaadjes veranderden naar rood en die vielen dan dood neer op de grond. Ze kregen geen drinken meer van de boom, en dan moesten ze eraf. Enkel de naaldbomen, die bleven altijd groen. Er stond een frisse wind die door haar haren gingen. Deze ging mee in de richting van de wind. 'Wil je anders meegaan naar het café? Dat zal nu wel open zijn.' Vroeg ze met een glimlach. Ze ging rechtstaan en keek naar de reactie van Matthew.

Nee. Het ging niet zoals hij wou, niet zoals hij had gepland. Hij had gewild dat zij dat ene woord had gezegd, op welke toon dan ook. Het aanbod had afgewezen, zich als een of ander verwend kind zou gedragen. Maar het was al duidelijk vanaf het eerste moment dat ze niet zo in elkaar zat; je moest gewoon blind zijn wilde je dat niet zien. En hij had het ook wel gezien, hoewel hij het liever niet had gezien. Vooroordelen trekken was weer zoiets naars, maar iedereen deed het; en het was moeilijk om het niet te doen. Je kon wel zeggen dat je het niet meer ging doen; maar je deed het uiteindelijk toch. Je ontkwam er gewoon niet aan.
Hij hield zijn blik voor een paar tellen op haar benen liggen; probeerde het ritme erin te vinden. Hij liep altijd met vrij grote passen, en snel. Net alsof hij weg wou rennen, maar iets hem ervan weerhield; en hij dus maar snel ging wandelen. Het was een gewoonte die hij had opgebouwd zonder het door te hebben, eigenlijk was meer dan de helft van zijn gewoontes zo ontstaan. Niet dat hij er ook maar iets van merkte; hij irriteerde zich hooguit aan zichzelf. Maar het voelde altijd vreemd om op in een ander tempo te lopen. Zelfs Vixen liep net zoals hem als hij eenmaal op haar zat, best komisch als je erover nadacht. En hij kreeg altijd zo’n vreemd tintelend gevoel in zijn vingertoppen als hij zich in moest houden, wist niet waarom. Maar hij moest het maar verdragen, dat was de enige mogelijke optie.
Hij knikte enkel naar haar toen ze zei wat ze ging doen, bleef zelf staan. Hij keek haar eventjes na, liet zijn blik toen alweer snel afdwalen. Hij hield zijn hand omhoog – het suikerklontje tussen zijn wijsvinger en duim. Hij draaide het witte vierkante blokje langzaam tussen beiden vingers, keek ernaar; zijn hoofd een tikje schuin. Normaal was dit altijd de sleutel geweest tussen vriendschap en vijandschap bij een paard. Maar Vixen was anders… Ze was… Menselijker, vanuit een bepaald oogpunt. Ja, mensen kon je ook omkopen. Zoals je een mens omkocht met geld, kocht je een paard om met lekkere snoepjes enzovoort. Maar deze merrie liet zich niet omkopen, had consequenties daarvan ervaren die erg naar waren. Het was begrijpelijk. Toen zijn moeder de liefde van zijn vader was verloren, probeerde ze zijn liefde te krijgen; leek er wel verslaafd aan. Zij had ook geprobeerd hem om te kopen. Maar hij wist wel beter, heel veel beter. Achterlijke mensen die ze waren, hij walgde gewoon van ze.
Langzaam keek de jongen op toen hij een stem hoorde, was alsnog ergens anders met zijn gedachtes. Hij moest een paar keer knipperen voordat hij weer helemaal terug was. Een van zijn mondhoeken kroop omhoog, kreeg een glim van smart in zijn ogen. Hoe erg verlangde hij er wel niet naar om dat trucje ook bij Vixen uit te halen? Bij zijn vorige paard was dat appeltje eitje geweest. Niet dat hij dat erg vond. Maar het was altijd heerlijk om te zien dat een paard op je stem reageerde, de klanken die je maakte. Het leek daardoor net alsof hij op de woorden reageerde, maar stiekem was dat niet zo. En met zijn zeventien jaar was hij oud genoeg om dat nu wel te begrijpen. Als klein jongetje had hij altijd geloof dat paarden precies wisten wat je zei, maar dat geloof was langzaam weggesleten.
Rustig liep hij naar de stal; waarvan hij gokte dat hij van Sultan moest zijn. Blij dat hij het goed had en dus niet voor gek zou staan bleef hij erbij staan, natuurlijk ongeveer een meter ervan verwijderd. Nog steeds zei hij niets, maar pas toen Olivia weer weg was opende hij zijn mond: ‘Zeg, Sultan… Kun je niet eens een goed woordje voor mij doen bij Vixen?’ sprak hij droogjes tegen het paard, dat enkel zijn oren bewoog als teken dat hij zijn stem hoorde. Ja ja, het paard verstond hem niet. Maar het was altijd leuk om te doen alsof, het gaf toch een steun. Die hij nog steeds nodig had. Hij twijfelde erover om het suikerklontje aan het paard te geven, maar stopte hem toch maar weg in een van de zakken van zijn vest. Dit suikerklontje was gereserveerd voor de merrie, namens Olivia. En dat zou hij niet veranderen.
Hij keek zijdelings naar het meisje wanneer deze hem wat vroeg, hem ook een beetje liet schrikken omdat hij haar niet had zien terugkomen. ‘Ehm… Vijf jaar nu zo ongeveer, schat ik,’ beantwoordde hij haar vraag nogal traag, moest nog over zijn antwoord denken terwijl hij sprak, ‘En jij?’ Hij liep maar gewoon met haar mee, een onbewust automatisme om met je gesprekspartner mee te lopen. Hij ging op de hoek van het bankje zitten, speelde een beetje met het halster in zijn handen. Hij liet zijn ogen weer naar haar afdwalen toen ze de stilte verbrak, waar hij best dankbaar voor was; hij begon ongemakkelijk te worden. ‘Tuurlijk?’ De twijfel in zijn stem viel niet de missen, vooral aangezien hij het ook nog eens op een vragende toon zei. Hij grijnsde twijfelend terug, als antwoord op haar glimlach. Hij stond op, keek naar het halster in zijn handen. ‘Ik moet deze eventjes opbergen, wacht hier.’ Zonder op een reactie te wachten liep hij weg, ging met een sukkeldrafje door de gangen om vervolgens bij zijn kastje uit te komen en het halster daarin te gooien.
‘Ben ik weer,’ grijnsde hij flauwtjes toen hij weer terug was; had er voor zijn gevoel veel te lang over gedaan. Hij bleef naast haar staan, keek haar met een vragende blik aan. ‘Moet je nog iets hebben of zo? Want ik ben klaar… Zo.’ Oké, die laatste zin klopte niet. Maar dat deerde hem niet echt, ze zou het toch wel snappen. Hopelijk. Afwachtend keek hij haar aan, wist niet zo goed wat hij nou moest denken.

* Maken we een nieuw topic,
Of blijven we doorgaan in deze [À] ?

Ze zag dat hij nog iets ging weghangen. Olivia bleef op het bankje zitten, wachten tot hij terug zou komen. Hij was dan wel stil, maar zijzelf probeerde zo sociaal mogelijk te zijn. Het was voor haar ook moeilijk om te communiceren met andere mensen maar ze communiceerde wel goed met paarden. Paarden en mensen vergelijken was niet zo'n goed idee. Het waren twee verschillende wezens. Ze legde haar linkerbeen over haar rechterbeen. 'Ik zit hier nu uhm, 4 jaar ongeveer.' Vertelde ze. Hij kwam terug en hij vroeg of ze nog iets moest doen. 'Ik ga eventjes m'n tas halen.' Ze liep met een snelle pas de zadelkamer in en nam uit haar kastje haar tas. Ze bleef er even en kamde snel haar haren. Ze ging rustig terug. ' Ben klaar.'. Ze deed de tas rond haar schouder en ze stapten rustig naar het café. Daar gingen ze aan een tafeltje zitten. Ze nam de kaart waarin het drinken stond. Ze keek ook al naar de prijzen. Ze kon er niets aan doen dat ze direct naar de prijzen keek. Dat deed ze al van toen ze kon lezen. De prijzen waren best belangrijk als je financieel in orde wou blijven. De serveerster kwam eraan en vroeg wat ze moesten drinken. Olivia bestelde een ice-tea voor haarzelf. Ze legde de drinkkaart terug weg. De vrouw ging weg om het drinken te gaan halen. Ze staarde een beetje uit het raam, niet wetende wat te zeggen.

*flut*

Dus hij zat hier een jaar langer dan haar… Vreemd dat hij haar nog nooit langs had zien lopen, of had zien rijden. Nou was hij ook niet echt het persoon dat daarop lette; hij vermeed toch iedereen. En als hij eens naar een les keek; had hij alleen oog voor de docenten, aangezien hij wou ontdekken hoe zij zo goed waren geworden. Wat aardig moeilijk was, aangezien hij er nog steeds niet achter was. Hij had nog veel te leren, erg veel. En hij begon ook steeds meer te twijfelen over het feit dat hij Vixen moest berijden. Wie weet was hij wel helemaal niet ervaren genoeg voor haar, want het was niet echt een merrie die je aan de eerste beste ruiter zou geven.
Ze moest haar tas halen, niet dat hij het erg vond; hij zou wel wachten. Ineens schoot hem iets te binnen, moest hij zelf niet ook iets halen? Hij graaide met een van zijn handen in zijn broekzak, voelde een grote last van zijn schouders verdwijnen toen hij het papiertje voelde. Het was of een briefje van vijf, of eentje van tien. Maar beiden zouden genoeg zijn. Voor een paar tellen stelde hij zich de vraag waarom hij het bij zich had… Misschien nog van gisteren of een andere keer, of het was een onbewuste gewoonte. Niet dat hij vaak geld nodig had, maar wie weet.

Lag het aan hem of was er iets veranderd aan Olivia? Vast niet, hij stelde zich weer aan. Beeldde zich dingen in die er helemaal niet waren. Tijdens het wandelingetje naar het café wisselden ze geen woorden. Niet dat hij ook aanstalten maakte om een gesprek aan te knopen. De stilte was toch wel ietwat akelig, maar alsnog probeerde hij hem niet te verbreken. Daar was hij slecht in, en het was nog erger als hij zichzelf voor schut zette door iets doms te zeggen. Dus hield hij zijn mond maar, want hij zou toch niets nuttigs zeggen.
Nog steeds zwijgend ging hij aan het tafeltje zitten, keek een beetje om zich heen. Uiteindelijk keek hij maar naar beneden, realiseerde zich maar al te goed hoeveel mensen er wel niet waren; zelfs op een uur als dit. En hij voelde zich bekeken, hoewel ze allang niet meer naar hun keken. Toen ze serveerster kwam grijnsde hij enkel een beetje nerveus naar haar, om vervolgens een cola te bestellen; zijn stem amper iets harder dan een fluistering.
Uiteindelijk besloot hij dat hij de stilte moest verbreken, toen de serveerster langer weg scheen te blijven dan hij had gepland. Hij hapte één keer naar adem, waarna hij zijn mond opende om wat te gaan zeggen: ‘Vertel mij eens, Olivia; waarom ben jij eigenlijk naar deze school gekomen? Hebben je ouders je erheen gestuurd of wou je het zelf?’ De meeste ouders stuurden hun kinderen hier naartoe, het kwam zelden voor dat het kind er zelf op was gekomen. Natuurlijk zou hij of zij niet tegenstribbelen; het was een buiten kansje. En wou je een beetje talent hebben; dan moest je meestal ook wel liefde hebben jegens het paard. Dus waarom zou je dan een kans als deze weigeren, als je toch zoveel van de dieren hield.

Er viel een stilte. De serveerster die lang wegbleef voor enkel een ice-tea en een cola. Was best wel dom. Om zolang weg te blijven. Deze stilte voelde helemaal niet goed aan. Opeens verbrak Matthew de vervelende stilte. Hij vroeg waarom ze naar deze rijschool was gekomen. Best een vervelende vraag voor Olivia. Ze keek eventjes naar buiten en zei daarna ;' Ik heb het zelf erg graag gewild, enkel m'n moeder had toestemming gegeven. M'n vader was er niet voor te vinden en....' Zei ze twijfelend. Ze had geen zin om haar hele verleden te gaan zeggen. In feite vooral niet tegen iemand die ze niet echt kende. 'En jij?' Vroeg ze daarna een beetje zenuwachtig. Ze luisterde naar hem. In de hoop dat hij niet meer over haar leven of ouders zou vragen. Dat lag erg gevoelig. Enkel haar vader lag dan gevoelig , moeder was iets anders maar toch. Het leek of ze allebei sadistisch waren. Ze dwaalde af in haar gedachten en lette niet meer op wat Matthew zei. Er rolde een kleine traan over haar wang. Waarom ? Omdat ze weer moest terug denken aan haar 'vader'. Je kon hem zo eigenlijk niet noemen. Het was eerder een soort beest die geen controle over zichzelf had. Spijtig genoeg voor Olivia. Hij had echt geen controle over zichzelf. Olivia voelde de traan zachtjes over haar wang rollen. Daardoor kwam ze terug in de realiteit. Uit de gedachte. Ze veegde snel de traan van haar wang,in hoop dat hij niks gezien had en zei snel ;' Wil je mij eventjes excuseren.' Ze liep vluchtig naar de toiletten. Daar zorgde ze ervoor dat het niet meer zichtbaar was dat er een traan gevloeid was. Ze had een klein doosje schmink bij. Ze deed wat oogschaduw en mascara op. Ze keek eventjes in de spiegel en ging dan terug naar het tafeltje. Ze zag dat de serveerster eraan kwam. Gelukkig. Ze nam de ice-tea aan en dronk er van.